Al jaren krijgt het ecosysteem klap na klap. Waar zijn de fazanten, de wijnbergslakken, de oranjetipjes en de wespennesten gebleven? En waar is het boomkikkertje? Voor het eerst in twintig jaar blijft de poel achter de koeienstal droog, gespannen vraagt ze zich af of de boerenzwaluwen wel zullen terugkeren.

Het waterpeil blijft zakken, na de kastanjes en de fijnsparren is het nu de beurt aan de essen en beuken: ze worden aangetast door ziektes. Virussen bedreigen de wilde zwijnen, ook de mens weet zich plots niet langer van pandemieën gevrijwaard. De Bok weigert de moed te verliezen en legt een leemplas aan voor de zwaluwen, vleermuizen en insecten, vergroot de variatie in het ecosysteem. Wat helpt het? En wat is onze plaats in de natuur.
Schuilt de hoop niet juist in het onbevattelijke van de natuur, in haar niet-aflatende beweging? Moeten we niet erkennen dat de complexiteit ons mensen per definitie ontgaat? In het oeuvre van De Bok is de mens een dier te midden van de andere dieren. Meer nog dan in haar vorige boeken zoekt ze in De poel een taal die doordringt in de wereld om ons heen, in het leven van dieren en planten.

Uiteraard is er ook voldoende gelegenheid voor het stellen van vragen.

Over Pauline de Bok:
Pauline de Bok studeerde theologie en filosofie. Ze is vertaler en schrijver van literaire non-fictie, en woont afwisselend in Amsterdam en op het Oost-Duitse platteland. Haar boek Blankow – of het verlangen naar Heimat werd genomineerd voor de M.J. Brusseprijs 2008 en verscheen in een Duitse vertaling, net als haar boek Buit, een jachtjaar (2016).