Arnaldur Indridason is beroemd geworden met zijn serie over Erlendur (Sveinsson). Dan komt er een nieuw boek en dan is er ineens een andere hoofdrolspeelster: Marion Briem. Zij heeft wel connecties met Erlendur want zij is zijn mentor! Dus er is wel een link!

Missen doe je Erlrndur trouwens niet in dit boek. Marion Briem wordt prima beschreven als hoofdpersoon net zoals Erlrndur. Dus mis je hem niet! Op de wijze zoals Indridason het altijd doet wordt Marion briem een verleden gegeven. Korte hoofdstukken waar het verleden van Marion wordt weergegeven en dat maakt duidelijk haar gedrag en werkwijze in het heden duidelijk. Marion is een onecht kind van een rijkere man maar die heeft zich nooit om haar bekommerd. Toen zij tbc kreeg heeft de moeder op aandringen van iemand anders wel gezorgd dat ze werd geholpen. Niet echt van harte maar  het was een plicht.

Dan het heden: Het is 1972 en in Reykjavik is de WK schaaktweekamp tussen Spasski en Fischer. De Koude Oorlog is in volle gang en op het eiland is het een drukte van jewelste. Verder is iedereen zenuwachtig. In deze omgeving wordt een jongeman vermoord. Een jongeman die naar bijna alle films gaat en de aparte gewoonte heeft om deze films op te nemen: niet het beeld maar het geluid op de cassetterecorder. Hij wordt dan ook vermoord gevonden in een van de bioscopen. Dan begint het speurwerk: wie zaten er in de zaal, waarom meldt niet iedereen zich en  wat is de rol van de mensen aan de kassa of heeft de gespannen situatie  op het eiland er mee te maken? De hamvraag: Waarom? Het was tenslotte een wat naïeve jongen die niemand een vlieg kwaad deed.

Schemerspel is een goed opgebouwde thriller waarbij het lang onduidelijk blijft in welke richting je moet zoeken maar dat de cassette een belangrijke rol speelt is wel duidelijk.

Er is leven zonder Erlendur en Marion Briem kan de periode totdat Erlunder echt begint zeker met een paar zaken goed op vullen! Het smaakt naar meer!

Arnaldur Indridason is beroemd geworden met zijn serie over Erlendur (Sveinsson). Dan komt er een nieuw boek en dan is er ineens een andere hoofdrolspeelster: Marion Briem. Zij heeft wel connecties met Erlendur want zij is zijn mentor! Dus er is wel een link!

Missen doe je Erlrndur trouwens niet in dit boek. Marion Briem wordt prima beschreven als hoofdpersoon net zoals Erlrndur. Dus mis je hem niet! Op de wijze zoals Indridason het altijd doet wordt Marion briem een verleden gegeven. Korte hoofdstukken waar het verleden van Marion wordt weergegeven en dat maakt duidelijk haar gedrag en werkwijze in het heden duidelijk. Marion is een onecht kind van een rijkere man maar die heeft zich nooit om haar bekommerd. Toen zij tbc kreeg heeft de moeder op aandringen van iemand anders wel gezorgd dat ze werd geholpen. Niet echt van harte maar  het was een plicht.

Dan het heden: Het is 1972 en in Reykjavik is de WK schaaktweekamp tussen Spasski en Fischer. De Koude Oorlog is in volle gang en op het eiland is het een drukte van jewelste. Verder is iedereen zenuwachtig. In deze omgeving wordt een jongeman vermoord. Een jongeman die naar bijna alle films gaat en de aparte gewoonte heeft om deze films op te nemen: niet het beeld maar het geluid op de cassetterecorder. Hij wordt dan ook vermoord gevonden in een van de bioscopen. Dan begint het speurwerk: wie zaten er in de zaal, waarom meldt niet iedereen zich en  wat is de rol van de mensen aan de kassa of heeft de gespannen situatie  op het eiland er mee te maken? De hamvraag: Waarom? Het was tenslotte een wat naïeve jongen die niemand een vlieg kwaad deed.

Schemerspel is een goed opgebouwde thriller waarbij het lang onduidelijk blijft in welke richting je moet zoeken maar dat de cassette een belangrijke rol speelt is wel duidelijk.

Er is leven zonder Erlendur en Marion Briem kan de periode totdat Erlunder echt begint zeker met een paar zaken goed op vullen! Het smaakt naar meer!

Een bezoek aan een bioscoop is op zich niets bijzonders. We weten allemaal hoe dat gaat. Maar als er dan een jongen ongemerkt vermoord wordt in de zaal, en het is niet duidelijk wie dat gedaan heeft, dan is de toon gezet voor een thriller.

Ik heb niet veel ervaring met het lezen van thrillers. Eerlijk gezegd ging ik dat genre uit de weg, bang voor slapeloze nachten en beelden in mijn hoofd die mij zouden najagen. Maar dit boek heeft veel meer te bieden dan dat. De hoofdpersoon Marion, rechercheur bij de politie, blijkt een bijzondere jeugd gehad te hebben, gekenmerkt door TBC en de behandeling daarvan in sanataria waar wij geen weet van hebben. De schrijver weet het te omschrijven op een dusdanige manier dat ik welhaast kon voelen hoe de naald in zijn ingeklapte long werd ingebracht. Ik zag de vergezichten die de jongen vanuit zijn ziekbed zag: de kuststreek van IJsland, ook zo’n gebied waar ik nauwelijks iets van weet. Maar de prachtige verteltechniek stelde het beeld in mijn hoofd scherp.

Wat betreft de moord op de jongen in de bioscoop: het verhaal is prachtig verweven met het schaaktoernooi tussen Spasski en Fischer, een historisch gegeven waarvan ik eerst niet begreep waarom juist deze anekdote zo belangrijk zou zijn voor het verhaal. Laat ik de clou nu niet weggeven: doe de schrijver eer aan, koop het boek. Ik waarschuw wel voor de Scandinavische benamingen. Het leest in het begin niet eenvoudig weg, maar het went wel. Wat mij betreft had de vertaler ook geen toevoegingen hoeven te  doen, maar dat is mijn persoonlijke visie.

Slapeloze nachten heb ik wel gehad door dit boek. Niet vanwege de bloedstollende beelden in mijn hoofd, maar omdat ik het boek niet kon wegleggen en pagina na pagina moest verslinden. Het boek is uit, ik kan weer slapen – met een gerust hart? Was dat maar waar. Mijn kinderen willen morgen graag naar de bioscoop. Slik.