Bloedbruiloft is een spannende trhiller waarbij zaken uit het verleden een grote rol spelen in het heden.

Wolfgang gaat in op de aanbieding van een vriend om met hem mee terug te gaan naar Spanje. Echter weet hij niet dat door zijn keuzes,de geschiedenis hem in haalt en dat hij in de geschiedenis van de extremadura moet duiken om de zaken op te lossen.

Dit is een thriller waarbij een goede combinatie van moord liefde en vriendschap centraal staat. De grote vraag is echter of de vriendschappen bestand zijn tegen de zaken die aan het licht komen.

Ondanks de vele extra informatie over de omgeving is het een interessant verhaal en een heerlijke thriller om op de warme zomerdagen te lezen.

“In het U-Bahnstation gingen de deuren van lijn 7 voor zijn neus dicht. Vroeger zou hij bij de waarschuwing ‘zurüchbleiben’ een sprint hebben getrokken en zich tussen de dichtgaande deuren hebben geworpen. Nu niet meer. Deze burger had geen haast. Voormalig Hauptkommissar, sinds vandaag met prepensioen, vijfenvijftig jaar, met een nieuw leven voor zich. Geen bloed meer. Voor het eerst voelde Wolfgang zich vrij. Hij was benieuwd hoe Esteban op zijn voorstel zou reageren. Hij keek op zijn horloge. Hij zou het snel weten.”

Een flink debuut met een kloeke misdaadroman. Zo mag je Bloedbruiloft van Ellen Gerretzen rustig noemen. Kloek qua omvang, 443 pagina’s, en flink door de gekozen opzet en aanpak. Hoofdpersonage van de Nederlandse schrijfster – die bij een Belgische uitgever debuteert – is de Berlijnse politieman Wolfgang. Geen achternaam en net met pensioen. Een nieuw leven lonkt: ”geen bloed meer”. De voormalig Hauptkommissar wil verhuizen naar Galicië, het ruige noordwesten van Spanje, waaraan hij zijn hart heeft verpand. Net zoals aan Claudia zijn vriendin die vijf jaar eerder als een wraakactie is vermoord. Een moord waarover hij nog steeds een schuldcomplex heeft. Met de Spaans / Berlijnse restauranthouder Esteban gaat hij echter eerst naar diens geboortedorp in de Extramadura, waar een moord is gepleegd. Daar – in het land van de kwaliteitsham van de zwarte Iberische varkens – raakt Wolfgang verwikkeld in een aantal dorpsintriges – waarvan sommige met dodelijke afloop – en in de ban van Julia, Estebans zuster. Van een rustig leventje zonder bloed is vooralsnog geen sprake. Bovendien ligt er nog altijd een niet-vereffende Berlijnse rekening. Die ook in Spanje geïnd zou kunnen worden.

“Wolfgang wisselde een blik van verstandhouding met Federico en voelde een onverwachte verwantschap met deze man. Hij wist dat hij een vriend had gevonden. Maar hij realiseerde zich ook dat hij zich grondig in Dehesas de Aguasantas had vergist. Dit dorp had twee gezichten.”

Bloedbruiloft is een verrassend goed debuut. De opzet is oorspronkelijk, evenals de personages (af en toe wat voorspelbaar en voor de hand liggend, maar soit…). Wolfgang is iemand die niet meteen het achterste van zijn tong laat zien en nog kan groeien in verdere thrillers (een vervolg dat in Berlijn speelt, is al aangekondigd). De plot kent genoeg zijtakken, die eveneens goed zijn uitgebouwd, om de spanning erin te houden. Natuurlijk is er wel een en ander aan te merken (misschien teveel kruit verschoten in het eerste deel) maar al met al is Bloedbruiloft een geslaagd debuut dat doet uitzien naar deel 2 over de ex-Hauptkommissar Wolfgang. Jawohl.

“Hij nam op en zei: ‘ja?’
Een onbekende stem antwoordde. De man stelde zichzelf niet voor.
‘Kijk in Der Tagesspiegel, de pagina met het nieuws van Bezirk Lichtenberg. Wees voorzichtig, je bent nergens veilig, waar je ook bent.’
De verbinding werd verbroken voordat hij kon reageren.
Een verontrustende zware hartslag bonkte diep in zijn borst.
Wie was dat geweest? Waarom zou deze onbekende man hem waarschuwen en hoe kwam hij aan dit telefoonnummer? Wat zou er in Der Tagesspiegel staan over Berlijn Lichtenberg?
Wolfgang twijfelde. Zijn eerste reflex was onmiddellijk naar huis gaan om het internet te raadplegen. Maar anderzijds wilde hij het niet weten. Nog even niet.
De stem echode in zijn hoofd. Je bent nergens veilig, waar je ook bent.
De avondwarmte kreeg plotseling een kil randje.
Wolfgang sprak zich vermanend toe. Hij moest zich niet aanstellen. Natuurlijk was hij veilig, deze onbekende wist niet hoe grondig hij zijn sporen had gewist. Hij had alles onder controle. Alles.”