In het tiende en volgens auteur Åke Edwardson laatste deel in de reeks rond hoofdinspecteur Erik Winter belt een man, vreselijk overstuur, de politie met de melding dat zijn vrouw toen hij wakker werk dood naast hem in bed lag met een kussen over haar gezicht. Partnermoord denkt de politie, want moorden meestal worden gepleegd door bekenden van het slachtoffer. Maar de echtgenoot ontkent bij hoog en bij laag. Enkele dagen later vindt een volstrekt identieke moord plaats. En ook nu denkt Winter en zijn team dat de man de dader is. Maar de jonge agente Gerda Hoffner ziet gelijkenissen in de omstandigheden waarin de slachtoffers gevonden werden: een fles wijn en een glas, boeken op het nachtkastje… Zij meldt de overeenkomstige sporen in de twee huizen aan Winter. Intussen heeft Winter op zijn eigen stukje strand het lijk van een gewurgde man gevonden. Voor zijn vrouw Angela wordt de grens tussen werk en priveleven daardoor al te sterk overschreden. Beide verhaallijnen voeren Winter uiteindelijk naar Spanje en komen erg dicht bij zijn eigen jeugdjaren. ‘De laatste winter’ is een sfeervol en goed geschreven misdaadverhaal, waarin de klemtoon minder op de spanning valt, maar des te meer op de zielenroerselen van hoofdinspecteur Erik Winter.