Anneliese Mackintosh debuteerde in 2014 met de verhalenbundel ‘Het verhaal van iemand anders’, die bekroond werd met de Green Carnation Prize. ‘Stervensgelukkig’ is haar romandebuut.

De 30-jarige Ottila McGregor vindt het hoog tijd dat haar leven weer op de rails komt. Ze stopt met vreemdgaan en de drank en is vastbesloten om het geluk te vinden. Maar is dat wel zo gemakkelijk? Zeker niet in de familie- en vriendenkring waarin Ottila zich bevindt. Haar beste vriendin Grace vindt dat het iets voor veertigers is om aan jezelf te sleutelen. Haar zus Mina zit psychologisch in de knoop. En Thales, de man die ze erg leuk vindt, heeft ook zo zijn problemen. Otilla houdt een plakboek bij van e-mails, bonnetjes, kaartjes, brieven en uitgeschreven opnames van haar therapiesessies.

‘Stervensgelukkig’ is een epistolaire roman die even pijnlijk eerlijk als hilarisch is. De titel klinkt erg goed. Wie wil er nu niet stervensgelukkig zijn. Eén jaar uit het leven van onze hoofdpersoon Ottila McGregor wordt in dit boek beschreven. Het lijkt een gemakkelijk te lezen roman, maar dat is het zeker niet. De schrijfster springt van de hak op de tak en soms weet je niet wat waar is of alleen maar aan haar verbeelding is ontsproten. Onze hoofdpersoon kampt met een drankprobleem en is bezig van de drank af te kicken. Met een bontgekleurde familie- en kennissenkring wordt dit haar niet gemakkelijk gemaakt, en is het moeilijk om hierin te volharden. Aan de hand van briefjes, e-mails, kaartjes etc. krijgen we een kijkje in haar leven en dat van haar omgeving. Haar relaties met haar baas, haar beste vriendin, haar zus en moeder en Thales worden op deze manier uit de doeken gedaan. Eigenlijk is het best een triest verhaal als je het zo leest en is het begrijpelijk dat onze hoofdpersoon niet stabiel in haar schoenen staat. Naarmate het boek vorderde vond ik het steeds triester en verwarrender worden en verslapte mijn aandacht. Het kostte mij veel doorzettingsvermogen om het verhaal uit te lezen.

‘Stervensgelukkig’ is zeker geen roman die je in één keer uitleest. Ottila is goed neergezet maar blijkt eigenlijk een triest figuur te zijn die je alle geluk van de wereld wenst. Zo’n complex leven verdient het om in rustiger vaarwater te komen.