Jac. Toes (winnaar Gouden Strop 1998 met Fotofinish) en zijn Duitse collega-misdaadauteur Thomas Hoeps schreven een tweede ‘Europese thriller’. Na Kunst zonder genade (genomineerd voor de Gouden Strop 2008) met dezelfde hoofpersonen: de Arnhemse politie-psychologe Micky Spijker en de Duitse kunsthistoricus Robert Patatti. Ging het debuutverhaal over een moordenaar die dodelijke kunstwerken maakte, de plot van Het leugenarchief draait om foto’s en film. Beelden uit de geschiedenis van een Nederlands-Duits bedrijf in Kameroen die opduiken bij een foto-expositie ter gelegenheid van de overdracht van de voorzittershamer van de raad van bestuur. Met dodelijke slachtoffers als gevolg.

Toch is de plot niet het sterkste element van het verhaal. Het leugenarchief onderscheidt zich – behalve door het feit dat het door twee auteurs met twee nationaliteiten is geschreven – eerder door de karaktertekeningen van de twee hoofdpersonen, die bovendien een getroebleerde relatie met elkaar hebben. Toes en Hoeps nemen ook de tijd en de ruimte voor gedegen beschrijvingen van andere personages, omstandigheden, ontwikkelingen en gedachten. Dat alles in een subtiele en verfijnde stijl die bijna ruw wordt doorbroken door de afhandeling van de plot. Wellicht een kwestie van balans?

Het leugenarchief doet zonder meer uitkijken naar nummer drie in de serie en bewijst eens te meer dat Toes één van de betere Nederlandse stilisten is.
Zie ook: www.toesenhoeps.nl