Noblesse oblige, zeker voor Mieke de Loof. Na twee eerdere, zeer fraaie delen uit de serie rond psychiater, jezuïet en geheim agent Ksaveri Ignatz von Oszietsky in het Wenen van 1914 -Labyrint van de waan ( 2006) en Duivels offer (2004) – is er dan nu Wrede schoonheid.

Geheel in stijl en geheel van het niveau. Misschien zelfs boven dat van de eerste twee delen, die alles bijeen moeten leiden tot een serie van zeven historische thrillers over Ksaveri Ignatz. Maar De Loof neemt de tijd voor haar boeken en dat komt de kwaliteit ervan enkel ten goede.

De verhaallijn is bijna niet ter zake doende. De Loof neemt de lezer mee in een tijdscapsule naar Wenen in het jaar 1914, tijd van Freud en de omstreden jonge kunstenaar Egon Schiele. Er is een ‘kunstenaar-moordenaar’ aan het werk die moorden arrangeert met verwijzingen naar diens schilderijen: “Ja, in het Neue Wiener Tageblatt schreef Füchsl, hun beste misdaadverslaggever, dat het lichaam van professor Von Graff gevonden werd op de bodem van zijn bad, dat was gevuld met formol.”

Stilistisch geraffineerd maar met genoeg spanning en plot om het niet te laten ontaarden in mooischrijverij. Mieke de Loof werkt aan een mooie unieke serie, Wrede schoonheid is daar het derde en beste bewijs daarvan tot nu toe.