Een coming of age roman van een meisje / jonge vrouw tijdens de periode 1939 en 1946. En dan ook nog in een bijzondere omgeving: Nederlands-Indië. Rosa (en haar vader, moeder, zusje en broertje) groeit – na een korte periode in Nederland te hebben doorgebracht op in voorspoed als lid van een vooraanstaande familie in Nederlands-Indië. Na de scheiding van haar ouders wordt ze achtergelaten bij een tante en verlangt ze tevergeefs terug naar haar gelukkige kinderjaren.

Bezetting
De Japanse bezetting van de kolonie leert de zeventienjarige Rosa dat vrijheid niet vanzelfsprekend is en dat afkomst ertoe doet. Haar leven neemt een onverwachte wending als haar vriend John zich als piloot bij het leger aanmeldt en ze zich met haar familie moet melden in een interneringskamp. Het is de liefde die haar op de been houdt, maar zal ze John ooit weer zien?

Van Rijn beschrijft treffend en invoelbaar wat en hoeveel de generatie die de oorlog heeft meegemaakt in Nederlands-Indië heeft moeten doorstaan. Daarbij gaat het niet alleen om de voor de hand liggende ontberingen in de interneringskampen, maar ook over hoe de Hollanders ‘hun’ samenleving zagen. Alsof dat een gegeven was, waarin de wens van de Indonesiërs om onafhankelijk te zijn onbestaanbaar was: “Ze hebben het toch zo goed bij ons.” Men had totaal geen idee dat de Nederlandse koloniale overheersing en samenleving racistisch van karakter was en gebaseerd op een ongelijkheid waarvoor nergens een rechtvaardiging bestond.

Bitter tijdsbeeld
Terug naar Insulinde is een fraai geschreven bitter tijdsbeeld van het leven van een meisje / jonge vrouw dat eigenlijk aan actualiteit nog niets heeft ingeboet. Maar hoe verkeerd het koloniale verleden van Nederland was in de oost lijkt nog steeds niet ten volle ingedaald in ‘het moederland’.

EN WEER EEN VERKLARENDE WOORDENLIJST ACHTERIN HET BOEK!